“Zonder samenwerking kun je niks”

René is geboren in Utrecht, opgegroeid in de Achterhoek en studeerde in Amsterdam. Hoe komt hij dan in Eindhoven terecht? “Hier volgde ik tot slot de opleiding tot verpleegkundige”, zegt hij. “En ik ben blijven hangen, omdat ik een baan aangeboden kreeg. Ja, zo simpel is het.”

René werd in 1995 gemeenteraadslid van de gemeente Eindhoven. Dit was hij 11 jaar lang. Zijn roots liggen in de zorg. Van 1989 tot 2007 werkte hij als psychiatrisch verpleegkundige bij de GGZe. Na bijna 20 jaar werd de gemeente zijn werkgever. Daar was hij o.a. gebiedscoördinator van Woensel-Noord. In deze rol werkte hij veel samen met Woonbedrijf. In 2012 werd hij kwartiermaker van WIJeindhoven. De laatste jaren houdt René zich bezig met het ‘sociaal domein’. Eerst als ontwikkelaar, nu als senior beleidsadviseur. Sinds 2014 is hij ook bestuurslid van het Landelijk Platform voor Buurt- en wijkgericht werken. Het LPB. Hij is ook betrokken bij de voorbereidingen van het LPB-congres dat in november in Eindhoven wordt gehouden. Hij spreekt ook met Woonbedrijf over hoe wij een bijdrage kunnen leveren. 

Van vlaggetje op de fiets naar grote stad

Toen René naar Eindhoven kwam, was Eindhoven ‘nog echt een dorp’. “Koninginnedag werd gevierd met een oranje vlaggetje op de fiets. Er waren ook wel wat undergroundfeestjes, maar dat had geen naam. En kijk nu eens! Ik groeide mee met die enorme ontwikkeling en vind het fantastisch. Eindhoven is een echte stad, maar heeft nog steeds het dorpse karakter.” 

Inwoners als drijfveer

Na bijna 20 jaar in de verpleging ging hij bij de gemeente aan de slag. “Daar werken bevalt nog steeds. De publieke zaak dienen, en daarmee de kwetsbare mensen helpen, vind ik het mooiste dat er is. Ik zie de inwoners ook als mijn werkgever. En dat drijft me nog elke dag.” René houdt van wijkgericht werken, samen met andere partijen en vooral inwoners. “Ik wil ondersteuning voor mensen zo dicht mogelijk bij mensen organiseren. En daarmee de sociale basis tussen en bij mensen versterken.”

Vrijwilligers 

Wat René ook mooi vindt aan Eindhoven, is het grote aantal vrijwilligers. “Er zijn heel veel mensen die zich inzetten voor de stad en de medemens.” Dat zag hij extra goed in coronatijd, toen hij zich veel bezighield met buurthuizen. “Waar het kon, hielden buurthuizen hun deuren open. Ontzettend belangrijk voor kwetsbare bewoners. Vrijwilligers stonden voor hen klaar, ook al waren ze zelf bang om corona te krijgen. Diep respect.” Hij hoopt dat de gemeente vrijwilligers zo veel mogelijk kan ontlasten. “Dan bedoel ik in wat we van hen vragen qua administratie, aanvragen en documenten. Daar zie ik ze mee worstelen en dat is niet waarom ze vrijwilliger zijn geworden.”

Nieuwe manier van samenwerken

Ook prijst hij de samenwerking in de Brainport Regio. “Volgens mij is het hele land jaloers op hoe wij hier samenwerken, als overheid, onderwijs en bedrijfsleven. Zonder samenwerking kun je niks, zeker in deze tijd niet.” En dat betekent niet: de één bedenkt iets, de ander voert uit. “Zo ging het eerder vaak. Nee, er is een nieuwe samenwerking nodig. Anderen aan de voorkant al betrekken. Vragen stellen aan elkaar, samen bedenken en samen beslissen. Dat betekent ook: meer loslaten.” 

Een spiegel voorhouden

Aan die nieuwe samenwerking moeten gemeenten wennen, denkt René. “We kunnen daarin nog veel leren. Dat vind ik niet erg om toe te geven. Ik ben ervan overtuigd dat de gemeente openstaat voor deze manier van samenwerken. Maar ook dat we kunnen teruggrijpen op oud gedrag, als het spannend wordt. Dus houd ons maar een spiegel voor. Zodat wij kunnen blijven leren. En andersom. Laten we elkaar helpen bij het zoeken naar die nieuwe rol en samenwerking.” 

Wrijven tot het glimt

In overleggen houdt René graag het oorspronkelijke doel voor ogen. “Dus het resultaat dat we met een project of plan willen bereiken.” Hij lacht. “Ik kan heel vervelend zijn om dat te bereiken. Als er eenmaal een compromis is gesloten met alle partijen, ben ik heel loyaal in de uitvoering. Maar tot die tijd is het heel lang wrijven tot het glimt. En dat schuurt en mag zeer doen. Maar uiteindelijk leidt het tot iets moois.”